მე არ მივცემ თავს უფლებას

Fb პოსტი ნატალი ოკუნსკი:

„ჩემი უფროსი ვაჟიშვილები 20 და 23 წლისანი არიან. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ისინი შეიძლება ნებისმიერ დროს შეხვდნენ თავის სიყვარულს, დაქორწინდნენ, გახდნენ მამები.

მე 46 წლის ვარ, დიდიხანია ვცხოვრობ და მინახავს უამრავი ისტორია, როცა დედის უგუნური და არაჯანსაღი სიყვარული ანგრევდა არა მხოლოდ საკუთარი ვაჟების, არამედ შვილიშვილების ცხოვრებასაც.

ჩემ უკვე ზრდასრულ შვილებთან მიმართებაში მე არ მივცემ თავს უფლებას:

* ჩავერიო ჩემი ვაჟების არჩევნაში, ვაკრიტიკო მათი ქალები, მივცე რჩევები, გადავათქმევინო აზრები. ეს მათი ცხოვრებაა, მათი არჩევანია და თავადვე უნდა იცხოვრონ ამით.

Advertisements

რა პატარაა სამყარო

Salome Jaghmaidze . Рига.

სალომე ჯაღმაიძე:

ვერ წარმოგიდგენიათ, როგორ მჯეროდა ცოტახნით მაინც არ ვიტყოდი ამ ფრაზას: “რა პატარაა სამყარო “😀
მაგრამ… დღეს ვუკრავდი პიანინოზე, გაიღო კარი და შემოვიდა, დაჯდა და დაიწყო.
⁃ მესმოდა, როგორ უკრავდი. ალბათ,მუსიკოსი ხარ. მე ფლეიტაზე ვუკრავ და ერთად დავუკრათ რას იტყვი?
⁃ სიამოვნებით კარგად რომ ვუკრავდე,მაგრამ მხოლოდ გასართობად ვუკრავ.შენ… მემგონი ერთმანეთს ვიცნობთ
⁃ მე პირველად გხედავ
⁃ საიდან ხარ?
⁃ ესტონეთიდან
⁃ კაი, მგონი ერთ რუსს ბიჭში მეშლები,ისიც აქ ცხოვრობს.
ძალიან დიდი ხანი ვოცნებობდი ვინმესთან ერთად დაკვრაზე და დავთანხმდი.
ოჰოო, თან როგორ დაკვრაზე, შენ დაუკარი მე კიდევ იმპროვიზაციით შემოგიერთდებიო. პირველივე ცდა ისეთი მაგარი იყო, ცრემლებს ვერ ვიკავებდი.
საქართველოში ვყოფილვარო, რამდენიმე ისეთი სიტყვა ახსენა მივხვდი საქართველოში იმ პროექტზე იყო მოწვეული ლექციის ჩასატარებლად, რომელსაც მე ვესწრებოდი. სწორედ აქედან ახსოვდა ჩემს ქვეცნობიერს, რომ ვიცნობდი. ცოტახნის მერე ვთქვი: shitty stone(მისი ლექციიდან ფრაზა). ვიგრძენი, როგორ დაიბნა და სახე გაუწითლდა.ვერაფერი თქვა, ტელეფონი აიღო,მივხვდი რაღაცას ეძებდა. ცოტახანში საერთო სურათი მაჩვენა, ეს მგონი შენ ხარო. რა თქმა უნდა თქო და დიდი ხნის განმავლობაში ვიცინოდი ასე: შოკირებულად და გახარებულად. ის კი წითლდებოდა და წითლდებოდა.
სერიიდან: ჩემი საყვარელი ისტორიები გამოიყურებიან ასე.

სარკისებრი ნეირონები

სარკისებრი ნეირონები წარმოაგენენ,  თავის ტვინში ნეორონებს, რეომლებიც ღიზიანდებიან როგორც გარკვეული მოქმედებების შესრულებისას, ასევე სხვისი ქმედებების ყურებისას. ისინი ასევ მონაწილეობენ თანაგრძნობის და კომფრომიზმის გამოვლენის მექანიზმში. ეს იმას ნიშნავს, რომ თვითოეული ჩვენთაგანი, ასე თუ ისე, უნდა თუ არ უნდა,  ცნობიერად თუ გაუცნობიერებლად ექცევა გარემოცვის ზეგავლენის ქვეშ და ნებისყოფის მუხედავად, ხდება „მსხვერპლი“ როგორც ნეგატიური, ასევე პოზიტიური მანიპულაციის.

ნუგოს კივი

კივის ამბავს მოვყვები,🥝🥝 რა?

10 წლის წინ, ბათუმში 🏝️🏖️ვცხოვრობდით, როდესაც მეუღლის მშობლებმა გვითხრეს: სოფელში სახლი ვიყიდეთ, გელოდებითო.

კი გავიფიქრე – რად უნდოდათ, მამაპისეულ სახლში ხომ, ისედაც ჩავიდოდნენ წელიწადში 2 თვით-თქო… მამამთილი კი იყო იქ დაბადებული, მაგრამ აი, ჩემ დედამთილს „სადღაც“ ბელორუსია რუსეთის საზღვარზე დაბადებულ-გაზრდილს რამ შეაყვარა იმერეთის ეს მაღალმთიანი გათითოკომლებული ადგილი, მიჭირდა ამის გაგება.
მერე თავს შევუძახე: ვა,შენ რა გინდა? უნდოდათ და იყიდეს, ორი ბიჭი ყავთ და რომელიმე მაინც (მაზლი ვიგულისხმე)  ხომ მოისურვებს მომავალში… თან, თავადაც ძალიან ახალგაზრდები არიან.

 გადის დრო და ააყვავა მამამთილმა ეზო-კარი. ზამთარს ქალაქში ატარებდა, მაგრამ თოვლის დნობასთან ერთად გარბოდა სოფლისკენ, ცოლი ჯერ თავის ქვეყანას მოივლიდა, მოისიყვარულებდა დებს, ძმებს, ბებიებს (100 წელს მიტანებული დედის დები ჰყვდა )… ზაფხულობით, საქართველოს უბრუნდებოდა და სოფელს ჩადიოდა ქმართან, შვილების და შვილიშვილის მოლოდინში რომლებიც, რასაკვირველია, თითქმის, არ ჩადიოდნენ.

ახლა კი ვიცი ნამდვილად რას ნიშნავს „გადაიწვა“

ახლა ნამდვილად ვიცი რას ნიშნავს “გადაიწვა”.

როდესაც მისით ცხოვრობ, მისით სუნთქავს, მას შესციცინებ, მასზე ფიქრობ – რას აკეთებს? კარგად არის? ხომ არ ცივა? ხომ არ უნდა რამე? უჩემოდ გაუჭირდება……

ყველა აზრი თავში მოსული მხოლოდ მას დასტრიალებს.
ყველა ემოცია, მხოლოდ მასთან გაკავშირებს.
ის ხდება სამყაროს ცენტრი და ფერადი…
დანარჩენი ყველაფრი გარშემო შავ-თეთრია.

შენ და ის!!!

არა, არა…
განა ამ დროს არ დადიხარ სამსახურში…
განა ამ დროს არ ხვდები მეგობრებს…

მაგრამ გამუდმებით დაგყვება ის… ხდება აჩრდილი – ეს მას მოეწონებოდა, ნეტავ რას იტყოდა, ის როგორ ფიქრობს, ვიცი მას ვუყვარვარ, უბრალოდ ასეთია და…

სამოთხე და ჯოჯოხეთი (იგავი)

ერთხელ, ღვთისმოსავი ადამიანი და ღმერთი სუბრობდნენ, რა დროსაც ადამიანმა ჰკითხა: “ღმერთო, ძალიან მინდა გავიგო რა არის ჯოჯოხეთი და რა არის სამოთხე”.
ღმერთმა მიიყვნა ის ორ კართან. გახსნა ერთ-ერთი და შეუძღვა. იქ იდგა ერთი დიდი მრგვალი მაგიდა. შუაში იდო  ძალიან დიდი ჯამით სავსე იყო საჭმელი, რომელიც უგემრიელეს სურნელს აფრქვევდა. ამის შემყურე ადამიანს ძალიან მოშივდა.

ადამიანები რომელბიც ამ მაგიდას უსხდნენ გამოიყურებოდნენ ავადმყოფურად, მშივრებად. უკლებლივ ყველა იმყოფებოდა შიმშილით სიკვდილის ზღვარზე. თითოეულ მათგანს ხელზე მიმაგრებული ჰქონდა კოვზი, გრძელი, ძალიან გძელი სახელურით. მათ ამ კოვზით წვდომა ჰქონდათ  ჯამთან და თავისუფლად შეეძლოთ საკვების აღება, მაგრამ პირთან მიტანას ვერ ახერხებდნენ, რადგანაც კოვზის სახელურები იყო გრძელი .

ღვთისმოსავი ადამიანი შეძრწუნდა მათი უბედურების შემხედვარე. ღმერთმა უთხრა: “შენ იხილე ჯოჯოხეთი“.

რის შემდეგაც, ისინი გაემრთნენ მეორე კარისკენ. შევიდნენ თუ არა კაცის წინაშე წარსდგა, ზუსტად იგივე სცენარი –  დიდი მრგვალი მაგიდა, იგივე ღრმა ჯამი, ნერწყვის მომგვრელი, გემრიელი საჭმლით პირამდე სავსე, მაგიდის გარშემო მსხდომთ ხელზე მიმაგრებული ჰქონდათ დიდი და გრძელი კოვზები. მხოლოდ ამ ჯერზე, რაც მათ განასხვავებდა წინამორბედებისგან ის იყო – აქ ადამიანები გამოიყურებოდნენ ბედნიერად, მხიარულად და სასიამოვნოდ მუსაიფობდნენ ერთმანეთში.

ადამიანს გაუკვირდა: ” ვერ ვხვდები, როგორ არის ეს შესაძლებელი?..“.
“ყველაფერი ძალიან მარტივია“, – გაეღიმა ღმერთს, – “მათ…………………. (დაასრულეთ წინადადება: რა უთხრა ღმერთმა 🙂 ) “.