ჩემი ქართულის მასწავლებელი

   „მე, გილგამეში, ნინსუნის შვილი, ურუქის მეფე

 და გმირთაგმირი, ჩემი მაღალი ხმითა და ტანით

მოვარღვევ მიწას და თვალწინ მიდგას ევფრატის წყალი,

 ქალურად უხვი და იდუმალი“…

ოთარ ჭილაძე

      ეს ყველაფერი კარგა ხნის წინ უნდა დაწერილიყო. მაგრამ, სამწუხაროდ,  რადგან უცნაური ხალხი ვართ დიდები და მახრჩობელა გველი, რომელმაც სპილო გადაყლაპა, ქუდი გვგონია ხოლმე, რაღაცებს სწორად ვერ ვსაზღვრავთ და ვცდებით, როცა ვფიქრობთ, რომ მადლობის თქმა მერეც შეიძლება, ან როცა ათასი მიზეზით გვერიდება ადამიანის…  ამიტომ ამ პოსტს ცოტათი დააგვიანდა, მაგრამ იგი ეძღვნება ადამიანს, რომელმაც ოდესღაც სამუდამოდ მომიშინაურა და ზუსტად ვიცი,  ის ყველაფერს გაიგებს.

     ამრიგად,  ეს პოსტი ეძღვნება ასმათ მასწავლებელს, როდესაც ის ჯერ კიდევ ჩემი მასწავლებელი იყო. თუმცა, რადგან ეს ახლაც ასეა, ეძღვნება მას ყველა დროში.

Advertisements

შიშველი რეალობა, ილუზის გარშე

რასაც ვხედავთ, გვესმის, ვგრძნობთ – მხოლოდ, ტვინის მიერ შექმნილი სინამდვილის ილუზიაა, რომელიც დეფუძვნა გრძნობის ორგანოების აღქმას.

სინამდვილეში, არსებობს ცა?

ის ატმოსფერული ჰაერის ნაკადია – ზედაპირულად რომ აღვწეროთ.

სინამდვილეში არ არსებობს ფერები – მხოლოდ სხვადასხვა სიგრძის ვიბრაციებია.

არც ხმა არსებობს –  სივრეში რყევებია,

არსებობს დრო? არ არსებობს დრო,

არ არის გრძნობები და

არ არის აზრები….

თითოეული, ცხოვრობს საკუთარ სამყაროში, რომელსაც თავადვე ავსებს აზრებით…

ყველა ეძებს მტკიცებლებებს და დასამტკიცებლად ხელს იშვერს რეალობისკენ,..

მაგრამ დროებით, გავბედოთ და შევხედოთ ეგრეთწოდებულ რეალობას, ყოველგვარი შელამაზების და ილუზიის გარეშე.

სამყაროს ერთი ჭეშმარიტება…

სამყაროს არ აქვს საზღვრები, ჩარჩოები და შაბლონები..

გარშემო ყველაფერი ერთი დიდი ენერგიაა…
გარშემო ყველა არსება, ობიქტი, ემოცია – ხართ თავად.

ყველაფერი შედგება ერთი მატერიისგან და ეს სამაყაროს ენერგიაა…

და როდესა თქვენ რეაგირებთ სხვებზე, რეაგირებთ საკუთარ თავზე…

როდესაც გძულთ სხვები, თქვენ გძულთ საკუთარი თავი…

როდესაც სვებს სათანადოდ ვერ აფასებთ, გეზიზღებათ, შეურაცყოფთ, ატყუებთ… ამ ყველაფრს უკეთებთ საკუთარ თავს…

როდესაც გიყვართ სხვები, გიყვართ საკუთარი თავი…

როდესაც გჯერთ სხვების, გჯერათ საკუთარი თავის…

ახსნის უსუსური მცდელობა

💫💫💫საოცარია:
„სივრცე და დრო არსებობს თქვენში და არა პირიქით, თქვენ არსებობთ სივრცესა და დროში…“

🌏🌎🌍როდის შეგვაქვს ამ ჭეშმარიტებაში ეჭვი?
როდის გვგონია რომ ჩვენ ვართ ის, რასაც ვხედავთ, ვფიქრობთ, განვიცდით?

💙💙💙მაშინ როდესაც ვიგივდებით სხეულთან.
სხეული ხომ თავისთავად შეზღუდულია დროშიც და სივრცეშიც. აქედან გამომდინარე, შთაბეჭილებას ტოვებს, რომ ყველაფერს აქვს დასასრული და დასწყისი…

შეძლეს სინათლედ ექციათ სიბნელე

🤗🤗🤗აი, ვგიჟდები….
ისე მიყვარს ნათელი ადამიანები და ცხოვრება მანებივრებს მათთან შეხვედრით.
სწორედ, ნათელი ადამიანები და
არა იდეალური, არა მისაბაძი, არა სამაგალითო…

🌞ნათელიიიი….
ვინც არ ემორჩილება წესებს და
არ ჯდება შაბლონებში, სტერეოტიპებში, ჩვეულში…

🌞ნათელი….
რომლებსაც თან დააქვთ სინთლე…

უნდა წავიდე, რათა დავრჩე…

მაშინ, მაშინებდა განშორებაზე ფიქრი.  დიახ, დღეს ვაძლევ თავს უფლებას დავწერო განშორების შიშზე. მოვყვე, როგორ მიჭირდა გაშვება, როგორ მტკიოდა როდესაც ვკარგავდი სიტუაციაზე კონტროლს და როგორ ვიბრძოდი ძველის შესანარჩუნებლად, როცა წინ მედო გაურკვევლობაა.

„გაურკვეველ გაურკვევობებს“ შეუძლია ჩაგვაგდოს პანიკურ მდგომარეობაში.

“რა ვქნა ჩემს ცხოვრებაში არასდროს, არავინ, რომ არ გამოჩნდეს?“

„იყოს ის რაც არის, ავიტან, ხალხი ამას კი არა, რა ითმენს..“

„რამე ხომ მაინც გამოვა?“

„ამ სიტუაციას მაინც მოვშორდები, ამაზე უარესი რა უნდა იყოს?“

– მსგავსი ფიქრებით, შიშებით, შაბლონებით ვიწყებთ ბრძოლას, ჩვენი წილი ილუზორული ბედნიერებისთვის ამ ქვეყნიერებაზე…

ტკივილის შიშით

ჰო, ტკივილი გტკივა..

დღემდე…

მომავალი ტკივილის შიშით გადაწყვიტე უსიცოცხლო არსებობა, მიაჩლუნგე ცნობიერება, მოაჩლუნგე თავად სიცოცხლე… თითქოს ხარ და არც ხარ…

ეს შიშია.

მისმინე, ახლა რამდენიმე „უნდა“ უნდა გააკეთო:
უნდა განთავისუფლდე შიშისგან,
უნდა შეხვდო პირისპირ,
უნდა თავლებში ჩახედო.
უნდა გაიარო მასში….
უნდა ჩაბარდე ტკივილს…
უნდა მიენდო პროცესს…